Zapraszamy na wystawę “city/sound/scape”

„Nowa odsłona Archeologii Codzienności łączy to co wizualne z tym, co dźwiękowe, to co realne, z tym co symboliczne, a jednostkowe historie zaprasza do spotkania we wspólnej przestrzeni” – mówi Małgorzata Szydłowska zapraszając na wystawę “city/sound/scape”. Wernisaż odbędzie się już 1 grudnia o godz. 18.00 w przestrzeni Małej Sceny Teatru Łaźnia Nowa.

W przyszłym roku Teatr Łaźnia Nowa będzie obchodził 20-lecie swojego istnienia. Nowa Huta od początku była nie tylko miejscem, w którym powstał teatr, ale również sercem i inspiracją wszystkich działań artystycznych Małgorzaty i Bartosza Szydłowskich.

„Nową Hutę, czyta się jak mitologię grecką. Tutaj są energie, tu jest hybris, tutaj są czyny heroiczne, nieustępliwe przeciwstawianie się wyrokom fatum. Tutaj jest harmonia i chaos”. – powiedział w jednym z wywiadów Bartosz Szydłowski, dyrektor Teatru Łaźnia Nowa.

Wystawa „Miasto idealne. Pierwsze lata Nowej Huty na fotografiach H.Makarewicza i W.Pentala”, którą możecie zobaczyć do końca grudnia w Domu Utopii, przypomina nie tylko o historii Nowej Huty i dorobku znakomitych artystów-fotografików, ale również o tym, jak ważne miejsce zajmuje Nowa Huta w narracji prowadzonej przez Teatr Łaźnia Nowa i Dom Utopii. To wstęp do jubileuszu 20-lecia działalności Małgorzaty i Bartosza Szydłowskich w Nowej Hucie, podczas którego będziemy poznawać to miasto i jego historię na nowo.

Kolejnym nowohuckim projektem, tym razem osadzonym w aktualnym kontekście jest projekt artystyczno-badawczy “»Nowe topografie« Nowej Huty”, stanowiący drugą odsłonę Archeologii Codzienności. 1 grudnia o godz. 18.00 na Małej Scenie Teatru Łaźnia Nowa będziecie mogli wejść w realną i symboliczną przestrzeń nowohuckich dźwięków, obrazów i opowieści, zatytułowaną “city/sound/scape”, której autorami są Simone Ruess i Rafał Mazur.

Przeczytajcie co na temat tego projektu napisała Małgorzata Szydłowska, dyrektorka ds. Domu Utopii – Międzynarodowego Centrum Empatii, kuratorka projektu Archeologia Codzienności:

Co się dzieje, kiedy otwieramy archiwa? Co się z nich wyłania, a co jest schowane przed publicznym spojrzeniem i skazane na nieobecność? Takie pytania zadał francuski filozof Jacques Derrida w swojej książce „Gorączka archiwum”. Uważał, że zasadniczym celem refleksji nad archiwum jest myślenie o przyszłości jako tym, co w nieoczekiwanej formie dopiero ma nadejść.

Podczas pierwszej edycji projektu Archeologia Codzienności skoncentrowaliśmy się na domowych archiwach nowohucian. Daliśmy głos należących do nich przedmiotom, fotografiom, pamiątkom i rodzinnym opowieściom. Wyniki naszych „badań” przedstawiliśmy podczas pokazów audio-wizualnych w przestrzeni powstałego w 1955 r. Cepelixu.

Podczas drugiej edycji projektu skoncentrowaliśmy się przede wszystkim na pamięci miasta. Jeśli nie ma jedynej słusznej i obiektywnej wersji historii w odniesieniu do osób i wydarzeń, to nie ma jej również w odniesieniu do miejsca jakim jest miasto. Postrzegamy je i zapamiętujemy inaczej, inaczej też o nim opowiadamy i się nim inspirujemy. Nowa odsłona Archeologii Codzienności łączy to, co wizualne z tym, co dźwiękowe, to co realne, z tym co symboliczne, a jednostkowe historie zaprasza do spotkania we wspólnej przestrzeni.

Rafał Mazur, muzyk i filozof, wyruszył w podróż po Nowej Hucie, aby zarejestrować dźwięki z miejsc, które po woli znikają z audialnej mapy tej części miasta. Simone Rueß, artystka wizualna, która mieszka na co dzień w Berlinie zaprosiła nowohucian do mobilnego stołu, na którym umieściła mapę Nowej Huty. Wspólnie rysowali ścieżki codziennych tras i oznaczali ważne dla nich miejsca. Wspólnie starali się też odpowiedzieć na pytanie o to, czym jest dla nich dom. Czy to tylko realne miejsce w przestrzeni? Dla ilu z nich Nowa Huta jest domem? A może nosimy nasze domy w sobie? Każde, pokolenie ma swoją własną odpowiedź.

Zapraszam Państwa do realnej i wyobrażonej podróży po Nowej Hucie.  Miejscu, które dynamicznie się zmienia i chce, aby te zmiany zapamiętać.

Trwająca od 1989r. transformacja ekonomiczna i społeczna Nowej Huty, powstałej jako zaplanowany odgórnie, całościowy projekt urbanistyczno- społeczny spowodowała całkowite przeobrażenie sensu i funkcjonalności tego początkowo oddzielnego miasta. Ewoluująca w konsekwencji geografia i postępujące przebiegunowanie dzielnicy Krakowa, pociąga za sobą zmianę dynamiki codziennej aktywności oraz kierunków przemieszczania mieszkańców. Daleko idącym, nieodwracalnym przeobrażeniom ulega również audiosfera co wiąże się zarówno z wygaszaniem industrialnego kontekstu jak i przeobrażaniem funkcji oraz statusu poszczególnych miejskich przestrzeni.

Interdyscyplinarne działanie artystyczno-badawcze dedykowane jest „nowej topografii” Nowej Huty, postępującym zmianom funkcjonalno-społecznymi w perspektywie transformacji ustrojowo-ekonomicznej. Archeologia Codzienności poszerza pole refleksja i prac badawczych ukierunkowanych na jeden z najmłodszych polskich pomników historii o jego niematerialny wymiar. Oparta na szeroko zakrojonym dialogu artystyczno-badawczym, prowadzonym przez Simone Ruess i Rafała Mazura łączy wielopłaszczyznową refleksję i analizę wizualną z dedykowaną krajobrazowi dźwiękowemu Nowej Huty przyjmuje formę hybrid- mapping.

Urzeczywistnione zostało poprzez opracowanie map wyobrażeniowych przy udziale mieszkańców dzielnicy oraz analizę (i zapis) jej ewoluującej audiosfery przy wsparciu merytorycznym międzynarodowych kolektywów badawczych Re-figuration of Spaces(DE) oraz Ideal City(PL).

Simone Rueß jest artystką sztuk wizualnych. Szczególne miejsce w jej pracy zajmuje problematyka przestrzeni miejskiej i obserwacja architektury w kontekście jej społecznego funkcjonowania. Ukończyła studia w Staatliche Akademie der Bildenden Künste w Stuttgarcie. Jest stypendystką programu DAAD oraz Cité Internationale des Arts w Paryżu (2013). Jej prace były prezentowane na wielu wystawach, m. in. w Galerii Studio oraz Le Guern w Warszawie.

Rafał Mazur, muzyk i filozof. W swojej działalności artystycznej łączy muzykę improwizowaną, nagrania terenowe, soundscape composition i instalacje dźwiękowe. W ramach projektu „Wielki Dźwięk nie brzmi” łączy aktywność dźwiękową z zagadnieniami poznawczymi. Tworzy autorski projekt filozoficzny „Listening Philosophy” w którym stara się skonstruować ramy możliwego systemu myślowo-poznawczego wyprowadzonego ze sposobu funkcjonowania zmysłu słuchu i opisać cechy kultury audiocentrycznej. W ramach Domu Utopii w 2022 r. zrealizował cykl Koncertów Głębokiego Słuchania, a w 2023 r. był inicjatorem i kuratorem cyklu Muzyka w Komnatach Ciszy.

Partner główny projektu: Method-Lab SFB 1265 “Re-Figuration von Räumen” Technische Universität Berlin

Współpraca: Akademia Muzyczna w Krakowie, Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej, Fundacja Imago Mundi

Projekt realizowany przy wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej oraz Gminy Miejskiej Kraków

Fot. Henryk Makarewicz (kolekcja Fundacji Imago Mundi), Artur Rakowski, Klaudyna Schubert, Dominik Stanisławski