“Na dębach rosną jabłka” z Lilianą Zeic

fot. Liliana Zeic – Sourcebook no 36 – Przydatne wiązania

Na dębach rosną jabłka (w ramach serii Warsztaty Solidarności Międzygatunkowej)

spotkanie storytellingowe / wykład performatywny / z elementami warsztatu z Lilianą Zeic

Opowieść, która za punkt wyjścia podejmuje doświadczenie traumy, objawy długotrwałego stresu czy PTSD oraz sposoby cielesnego ich przepracowywania.
Próba eksperymentalnego opowiadania o badaniach artystycznych prowadzonych przez autorkę, zaczynając od tytułowych jabłek na dębie, poprzez namysł nad feministycznymi i queerowymi aspektami doświadczania traumy. Towarzyszkami w tej podróży będą rośliny i ich podmiotowość, jak również namysł nad rolą opowiadania sobie nawzajem historii, ustnego przekazywania i dzielenia się opowieściami. 

Spotkanie o eksperymentalnym charakterze połączy w sobie storytelling, wykład performatywny, rozmowę, elementy warsztatowego doświadczenia (zapraszające osoby uczestniczące do współodczuwania/współtworzenie jego przebiegu). Pojawi się również kilka roślinnych towarzyszek tej podróży. 

Tytuł pochodzi z wiersza dla dzieci Jana Brzechwy pt ‘Na wyspach Bergamutach’ z 1945 roku, którego twórczość opisał w latach 50-tych anonimowy cenzor jako: ‘antropomorfizacja i to najgorszego gatunku.’ Wierszyk ten można nazwać rodzajem utopii, z góry nieudanej metafory, stanu niemożliwego do osiągnięcia. 

Tytułowe ‘jabłko na dębie’ jest jednak realnie istniejącą strukturą: jest to rodzaj galasu: tkanki roślinnej przetwarzanej i kontrolowanej przez nie-rośliny. Galasy to charakterystyczne struktury roślinne tworzone przez niektóre owady roślinożerne jako własne mikrosiedliska. Galls (z łac. galla, „dąb-jabłko”) lub cecidia (z greckiego kēkidion, cokolwiek co tryska).

Liliana Zeic (dawniej Liliana Piskorska) – artystka wizualna, doktora sztuk pięknych, queerowa feministka. 

W swojej praktyce artystycznej analizuje problematykę społeczną zperspektywy radykalnej wrażliwości, zajmuje się tematem queerowości i nieheteronormatywności oraz czerpie ze swoich doświadczeń wychowywania w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. Pracuje z wideo, fotografią, obiektem oraz tekstem tworząc intermedialne i performatywne projekty oparte na badaniach artystycznych. Pod nazwiskiem Liliana Zeic tworzy od lutego 2020 roku. 

Prace Liliany Zeic znajdują się w kolekcjach prywatnych oraz publicznych głównych polskich ośrodków artystycznych, w tym Zachęty Narodowej Galerii Sztuki czy Muzeum Współczesnego Wrocław.